Το Λευκόνοικο υπήρξε το μεγαλύτερο κέντρο υφαντικής τέχνης στη Μεσαορία. Κάθε σπίτι και αργαλείος και μια υφάντρια. Κάθε κοπέλα μάθαινε την τέχνη αυτή από τη μητέρα της μεταφέροντας τα μυστικά της από γενεά σε γενεά. Η τεχνοτροπία αυτή με τους χαρακτηριστικούς ριγέ συνδυασμούς από χρωματιστές κλωστές ήταν γνωστή σ’ όλη τη Μεσαορία. Άλλα κέντρα παραγωγής ήταν η Περιστερονοπηγή, η Άσσια και η Λύση. Οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της εποχής από τη μια και η παραγωγή πρώτων υλών στην περιοχή συνέβαλαν στην ανάπτυξη της ιδιόμορφης αυτής υφαντικής τέχνης, μιας πανδαισίας χρωμάτων σε ριγέ και καρό συνδυασμούς.
Το αποτέλεσμα ήταν η παραγωγή υφαντών με σκοπό την κάλυψη των αναγκών όχι μόνο για τις προσωπικές τους ανάγκες αλλά και την προίκα των αδελφών τους ή ακόμα και τις ενδυμασίες όλης της οικογένειας. Παράλληλα είχαν και ένα εμπορικό χαρακτήρα δηλαδή κατασκεύαζαν υφαντά για μεταπώληση σε παζάρια των Πόλεων κυριώς στη Λευκωσία, στην Αμμόχωστο και στη Λεμεσό προωθώντας τα υφαντά τους από σπίτι σε σπίτι.

Κύρια χρώματα κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε συνδυασμένα σε διάφορες «μούστρες» όπως έλεγαν τις ρίγες, ανάλογα με τις δεξιότητες, την ικανότητα και το γούστο της κάθε υφάντρας. Χαρακτηριστικό των υφαντών λευκοινοίκου είναι οι εναλλασσόμενες χρωματιστές ρίγες. Προσομοιάζουν σύμφωνα με ξένους μελετητές με υφαντά της Ανατολικής Μεσογείου και μάλιστα με πολλές ομοιότητες με υφαντά των Δωδεκανήσων.
Μετά τα τραγικά γεγονότα του 1974 και την άμεση μετακίνηση του πληθυσμού στις ελεύθερες περιοχές του νησιού η Τέχνη αυτή σταμάτησε. Σιγά-σιγά με την εγκατάστασή τους στις ελεύθερες περιοχές πολύ λίγες υφάντρες ασχολούνται επαγγελματικά με το είδος της τέχνης αυτής.