Η Υφαντική τέχνη στην Κύπρο ήταν γνωστή από την αρχαιότητα. Όμως η μεγάλη ακμή της κυπριακής υφαντικής, σύμφωνα με τις γραπτές μαρτυρίες, ήταν κατά την περίοδο του Μεσαίωνα, ειδικά κατά την εποχή των Λουζινιανών βασιλιάδων.
Η Αμμόχωστος και η Λευκωσία ήταν για τρεις αιώνες τα μεγαλύτερα κέντρα παραγωγής υφαντών στο νησί όπως τα πανάκριβα καμελότα, υφάσματα μάλλινα, λεπτά σε κόκκινο ή κατάλευκο χρώμα, κατάλληλα για ανδρικές ενδυμασίες στη Δύση. Επί τουρκοκρατίας η Κύπρος έπεσε σε μαρασμό και έτσι αντί να εξάγουν υφαντά, εξάγονται πρώτες ύλες όπως μετάξι, βαμβάκι και μαλλί.
Από τη μεγάλη ακμή της υφαντικής τέχνης επέζησε ο αργαλειός με τα εξαρτήματά του με λίγες τροποποιήσεις μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα. Στη Μεσαορία ήταν γνωστή η «βούφα» που αποτελείται από τέσσερεις στύλους στερεωμένους στο δάπεδο και το στημόνι αναρτημένο στην οροφή, ενώ η υφάντρια ύφαινε καθισμένη σε σκαμμένο «λούκκο».
Γνωστά είναι τα «λευκονοιτζιάτικα υφαντά» που τα ύφαιναν με κέφι και μεράκι οι χρυσοχέρες υφάντρες του Λευκονοίκου αλλά και όλα τα υφαντά που ύφαινα και στα γύρω χωριά.
Σε όλες τις άλλες περιοχές της Κύπρου επικράτησε μέχρι τις μέρες μας το«αρκαστήρι», κινητός οριζόντιος αργαλειός με μικρές τροποποιήσεις στα ορεινά και στην περιοχή Πάφου. Η υφάντρια έχει το κάθισμά της και η εργασία γίνεται πιο ξεκούραστη. Όλες οι γυναίκες είχαν στο σπίτι τους έναν αργαλειό και ύφαιναν νυχθημερόν τα προικιά και όλα τα χρειώδη της οικογένειάς τους.
Εκτός από τα χρωματιστά ριγέ υφαντά, τα «λευκονοιτζιάτικα» για τα οποία ήδη έγινε αναφορά με τους έντονους χρωματισμούς, υπήρχαν τα υφαντά της Καρπασίας, τα πορφυρά κόκκινα ή τα γνωστά «ασπροπλούμια με χάντρες» ή τα «πευκωτά» που τα χρησιμοποιούσαν για την προίκα αλλά και για τις ενδυμασίες τους. Επιπρόσθετα στην περιοχή της Μόρφου, ιδιαίτερα στη Ζώδια επικράτησε η υφαντουργία των λινών για την κατασκευή σακιών ή για την κατασκευή των λευκαρίτικων κεντημάτων.
Στις κοινότητες Λαπήθου και Καραβά της επαρχίας Κερύνειας αναπτύχθηκε η σηροτροφία και η μεταξουργία γι' αυτό έχουμε τα μεταξωτά και κουκουλάρικα υφαντά και τα «δίμητα» για ανδρικές εορταστικές ενδυμασίες.
Επίσης στην ορεινή Λευκωσίας και Λεμεσού οι άντρες «σακκάδες» κατασκεύαζαν χαλιά και σκεπάσματα, δισάτσια, ενώ στη πόλη της Λευκωσίας ξεχωρίζουν τα αραχνοΰφαντα μεταξωτά, τα «ταϊστά» και οι «ιταρέδες» για την προίκα των κοριτσιών.
Τέλος στην περιοχή της Πάφου είναι πασίγνωστα τα «φυτιώτικα» υφαντά από το χωριό Φύτη. Χαρακτηρίζονται από πολύχρωμα κεντήματα «τα πλουμιά».
Η Υπηρεσία Κυπριακής Χειροτεχνίας μέσα από τα προγράμματα και τις δραστηριότητες έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για διάσωση και αναβίωση της Υφαντικής Τέχνης. Σήμερα είναι σε θέση να παράγει εξαίρετης ποιότητας προϊόντα υφαντικής για τους ντόπιους και ξένους. Μέσα από τα εργαστήρια παραγωγής, παρέχει εξοπλισμό, πρώτες ύλες, σχέδια, τεχνική βοήθεια από έμπειρα χέρια εξειδικευμένου προσωπικού με μακρόχρονη πείρα στον τομέα Υφαντικής. Επίσης προς ενημέρωση του κοινού προσφέρει εργασία σε αυτοεργοδοτούμενους χειροτέχνες στο σπίτι με τους ίδιους όρους και προσφέρει εργατικά ανάλογα με την εργασία που διεξάγεται. Σήμερα μέσα από τα ευρωπαϊκά προγράμματα δημιουργούνται νέες προϋποθέσεις με στόχο την αναβίωση της τέχνης αυτής.
. Υφαντά Λευκονοίκου
. Μεταξωτά
. Ασπροπλούμια
. Υφαντά Μαραθάσας / σακκιά.
. Υφαντά Φύτης.